Dyrektywa w sprawie odnawialnych źródeł energii promuje wykorzystanie energii odnawialnej przez państwa członkowskie, dążąc do zbiorowego osiągnięcia udziału energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto w Unii w 2030 r. wynoszącego co najmniej 42,5 % i dążąc do zwiększenia tego udziału do 45 %.

Aby zapewnić, że tylko zrównoważone i certyfikowane partie paliw odnawialnych ciekłych i gazowych oraz paliw węglowych pochodzących z recyklingu są liczone w celu osiągnięcia tych celów, Komisja jest zobowiązana do wdrożenia narzędzia, „bazy danych Unii”, w celu zapewnienia przejrzystości i identyfikowalności partii takich paliw w łańcuchach dostaw. Zminimalizuje to ryzyko nieprawidłowości i podwójnego liczenia tych samych jednostek energii.

Minimalne wymogi prawne określone w art. 31a ust. 2 dyrektywy dotyczące zakresu identyfikowalności unijnej bazy danych mają obejmować transakcje dokonywane przez odpowiednie podmioty gospodarcze oraz cechy zrównoważonego rozwoju paliw będących przedmiotem tych transakcji, w tym emisje gazów cieplarnianych w całym cyklu ich życia, począwszy od miejsca ich produkcji do momentu wprowadzenia do obrotu w Unii.

Aby na potrzeby osiągnięcia celów UE w zakresie dekarbonizacji liczone były wyłącznie ilości zrównoważonych paliw odnawialnych i pochodzących z recyklingu paliw węglowych, a także aby uniknąć ryzyka podwójnego liczenia jednostek energii w przypadku tych paliw, Komisja stworzyła narzędzie na potrzeby identyfikowalności – „unijną bazę danych” (UDB).

Aby poprawić identyfikowalność, w zmienionej dyrektywie w sprawie odnawialnych źródeł energii upoważniono Komisję do rozszerzenia zakresu danych w UDB o dane z punktu produkcji/zbierania surowców wykorzystywanych do produkcji biopaliw.